கி.மு. 599 ஆம் ஆண்டு, பீகார் மாநிலத்தில் உள்ள குண்டலபுரம் என்ற சிறிய நகரத்தில் ஒரு அரச குடும்பத்தில் ஒரு குழந்தை பிறந்தது. அவனது பெயர் வர்தமானர். அவனது தந்தை சித்தார்த்தர் ஒரு செல்வச் செழிப்பு மிக்க அரசர், தாய் திரிசாலா ஒரு அரசியாக இருந்தனர். பிறந்த சில நாட்களிலேயே, நாட்டில் செழிப்பும் அமைதியும் பெருகியதாக மக்கள் பேசினர். இதனால் அவனுக்கு “வர்தமானர்” அதாவது வளர்ச்சியைத் தருபவன் என்ற பெயர் சூட்டப்பட்டது.
வர்தமானர் சிறு வயதிலிருந்தே மற்ற குழந்தைகளிடமிருந்து வேறுபட்டவனாக இருந்தான். ஒரு முறை, அவன் தோட்டத்தில் விளையாடிக் கொண்டிருக்கையில், ஒரு பாம்பு அவனை நெருங்கியது. ஆனால், பயப்படாமல் அவன் அதை அமைதியாகப் பார்த்து, தன் கையால் தடவி அனுப்பினான். இந்த சம்பவம் அவனது தைரியத்தையும் அகிம்சை உணர்வையும் சிறு வயதிலேயே காட்டியது.
வர்தமானருக்கு 30 வயது ஆனபோது, அவனது பெற்றோர் இறந்தனர். அரண்மனையின் சுகபோக வாழ்க்கை அவனை ஈர்க்கவில்லை. ஒரு நாள், அவன் அரண்மனை மாடியில் நின்று, தொலைவில் ஒரு ஏழை தன் பசியைத் தீர்க்க முயல்வதைப் பார்த்தான். அந்தக் காட்சி அவனது மனதை உலுக்கியது. “இந்த உலகில் துன்பம் ஏன்?” என்ற கேள்வி அவனை ஆட்டியது. அன்று இரவு, அவன் தன் அரச உடைகளைத் துறந்து, ஒரு துணியை மட்டும் உடுத்தி, துறவியாக வெளியேறினான்.
துறவியான பிறகு, வர்தமானர் 12 ஆண்டுகள் கடுமையான தவத்தில் ஈடுபட்டார். ஒரு முறை, ஒரு கிராமத்தில் அவர் தியானத்தில் அமர்ந்திருந்தபோது, சில இளைஞர்கள் அவரை சீண்ட முயன்றனர். அவர்கள் கற்களை எறிந்து, அவரை அவமதிக்க முயன்றனர். ஆனால், வர்தமானர் அமைதியாக அமர்ந்து, எந்த எதிர்வினையும் காட்டவில்லை. இது அவரது பொறுமையையும் உள்ள வலிமையையும் வெளிப்படுத்தியது.
மற்றொரு சம்பவத்தில், அவர் ஒரு காட்டில் தியானம் செய்து கொண்டிருந்தபோது, ஒரு யானை அவரை நோக்கி வந்தது. காட்டு விலங்கு அவரைத் தாக்க முயன்றபோது, அவர் அதை அமைதியாகப் பார்த்து, “உனக்கு பயம் தேவையில்லை” என்று மனதில் நினைத்தார். ஆச்சரியமாக, யானை அமைதியாகத் திரும்பிச் சென்றது. இந்த சம்பவங்கள் அவரது அகிம்சை சக்தியை மக்களுக்கு உணர்த்தின.
12 ஆண்டுகள் கடும் தவத்திற்குப் பிறகு, ஒரு நாள் ரிஷபதேவர் ஆற்றங்கரையில் ஒரு சால மரத்தடியில் அமர்ந்து தியானம் செய்தார். அப்போது, அவருக்கு முழுமையான ஞானம் கிடைத்தது. அவர் உலகின் உண்மை இயல்பை உணர்ந்தார் – பிறப்பு, இறப்பு, துன்பம் ஆகியவற்றின் காரணங்களை அறிந்தார். அந்த நொடியிலிருந்து அவர் “மகாவீரர்” என்று அழைக்கப்பட்டார், ஏனெனில் அவர் புலன்களையும் பயத்தையும் வென்ற மாபெரும் வீரராக மாறினார்.
மகாவீரர் தனது ஞானத்தை மக்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ளத் தொடங்கினார். ஒரு முறை, ஒரு அரசர் அவரிடம் வந்து, “என்னை மோட்சத்திற்கு அழைத்துச் செல்ல முடியுமா?” என்று கேட்டார். மகாவீரர் புன்னகைத்து, “மோட்சம் உங்கள் கைகளில் உள்ளது. பற்றுகளை விடுங்கள், அகிம்சையைப் பின்பற்றுங்கள்” என்றார். அரசர் அவரது சொற்களால் தெளிவடைந்து, தன் செல்வத்தை ஏழைகளுக்கு பகிர்ந்தளித்தார்.
மற்றொரு சமயம், ஒரு கிராமத்தில் தண்ணீர் தட்டுப்பாடு ஏற்பட்டது. மக்கள் சண்டையிட்டுக் கொண்டிருந்தனர். மகாவீரர் அங்கு சென்று, “உயிர்களைப் புண்படுத்துவதை விட பசியைத் தாங்குவது உயர்ந்தது” என்று கூறி, அவர்களை அமைதிப்படுத்தினார். அவரது சொற்களால் மக்கள் ஒருவருக்கொருவர் உதவத் தொடங்கினர்.
மகாவீரர் தனது 72-வது வயதில், பவபாவனா என்ற இடத்தில் மோட்சம் அடைந்தார். அவர் உடலை விட்டு நீங்கிய அந்த நாள் ஜைனர்களால் தீபாவளியாக கொண்டாடப்படுகிறது. அவர் மறைவதற்கு முன், தனது சீடர்களிடம், “என்னை வணங்காதீர்கள், என் போதனைகளைப் பின்பற்றுங்கள்” என்று கூறினார்.
மகாவீரரின் வாழ்க்கை ஒரு சாதாரண மனிதனிலிருந்து மாபெரும் ஆன்மிக வீரனாக உயர்ந்த கதை. அவரது தைரியம், பொறுமை, அகிம்சை ஆகியவை அவரை உலக அளவில் புகழ்பெறச் செய்தன. இன்றும் அவரது கொள்கைகள் மக்களுக்கு அமைதியையும் ஒழுக்கத்தையும் கற்பிக்கின்றன.
